Seguro que xa o listes nos xornais: Presentáronse os orzamentos, cualificados de órdago polo noso alcalde, para o vindeiro ano. A cifra, para os que chegamos mal a fin de mes, e da que nos nubra a vista: 33.522.727 €. Agora só queda que os aproben e executen; pero en todo caso, o que salientaba o alcalde é que con estes orzamentos pagábase unha débeda histórica co Milladoiro. Si, veciños e veciñas, parece ser que o noso amado Milladoiro recibirá desta torta tan apetecible a cantidade de 7 millóns de euros para o vindeiro ano. Pero que non medren as envexas!, porque xa aclarou que pasado ese ano Milladoiro, volverán as augas ao seu leito e virá o 2009 para poñer as cousas no seu sitio en Bertamiráns. Hoxe por ti, mañá por min.
Claro que a débeda máis que histórica, e longa, moi longa. Tan longa como a chea de ladrillos construídos sen ter en conta, que despois, vano habitar xentes, persoas que coma ti que non só dormen no Milladoiro, senón que tamén viven; tan longa como eses servizos sanitarios que xa quedan pequenos para os que somos pacientes (de paciencia); tan longa, como a escaseza de parques para os nosos rapaces e rapazas; tan longa, como a parcheada situación da educación no Milladoiro (do IES aínda non se di nada, parece que os nosos fillos e fillas, cando medran, non teñen outro destino que emigrar a Santiago); tan longa como esas zonas verdes inexistentes ou deterioradas; tan longa coma a inexistencia de equipamentos para os nosos maiores; tan longa coma a deshumanización do urbanismo que soportamos; tan longa (AQUÍ IRÍA AQUELA DÉBEDA QUE VÓS CONSIDEREDES, E QUE VOS ANIMAMOS A POÑER NOS COMENTARIOS).
Señor alcalde, a débeda que o concello que vostede preside ten co Milladoiro ten tantos anos de existencia coma a constitución dos concellos democráticos. Así que mire vostede se ten que pagar! Claro que non só o Concello tería que pagar; non estaría de máis que todas as construtoras que se beneficiaron da cobiza que se lles permitiu, tiveran esa responsabilidade social tan en boga e pagaran pola desfeita realizada no Milladoiro. Claro que solicitar isto é crer nos Reis Magos; pero qué carallo, estamos preto do Nadal e en algo hai que crer!
Nós, particularmente, non cremos nos titulares. Si, xa sabemos que o que sae nos medios de comunicación ten visos sempre de ser verdade. Pero estamos nun tempo que falar non ten cancela; e por esta falta de valor, hoxe dise haches e mañá bes. Nós, por descridos, só cremos nos feitos. E dígolle que estamos desexando velos. Nada desexamos máis! Cómo non imos desexar ver a Travesía do Porto rematada? E Anxeriz, e Travesa! (e se seguemos así: tódalas rúas!) Pero non sei porque me dá por crer, que antes de ver todo isto feito, estará en pé o novo Centro Comercial do Milladoiro. Sabe por qué? Porque aquí os construtores son os que fan algo (e máis un complexo como este que só procura os nosos cartos).
Ao mellor acontece, e non pense que somos desagradecidos, que visto o que padecemos ano tras ano, xa nin as boas novas dannos moita esperanza. Quen sabe!
A min todo isto non deixa de lémbrame un diálogo moi famoso dos xeniais Irmáns Marx en Sopa de Ganso, e que caio na tentación de reproducir:
Margaret Dumont: Espero que siga os pasos do meu marido.
Groucho Marx: Que lles parece? Non levo aquí nin cinco minutos e xa se me está insinuando. Onde está?
Margaret Dumont: Esta morto... Eu mesma estiven con el ata o derradeiro momento.
Groucho Marx: Agora sei por qué pasou a mellor vida.
Margaret Dumont: Abraceino e biqueino.
Groucho Marx: Entendo: Foi asasinado. Quere casar comigo? Deixoulle algún carto? Conteste primeiro á segunda pregunta.
Margaret Dumont: Deixoume toda a súa fortuna.
Groucho Marx: É certo? Non ve o que quero dicirlle? Quéroa!
Claro que a débeda máis que histórica, e longa, moi longa. Tan longa como a chea de ladrillos construídos sen ter en conta, que despois, vano habitar xentes, persoas que coma ti que non só dormen no Milladoiro, senón que tamén viven; tan longa como eses servizos sanitarios que xa quedan pequenos para os que somos pacientes (de paciencia); tan longa, como a escaseza de parques para os nosos rapaces e rapazas; tan longa, como a parcheada situación da educación no Milladoiro (do IES aínda non se di nada, parece que os nosos fillos e fillas, cando medran, non teñen outro destino que emigrar a Santiago); tan longa como esas zonas verdes inexistentes ou deterioradas; tan longa coma a inexistencia de equipamentos para os nosos maiores; tan longa coma a deshumanización do urbanismo que soportamos; tan longa (AQUÍ IRÍA AQUELA DÉBEDA QUE VÓS CONSIDEREDES, E QUE VOS ANIMAMOS A POÑER NOS COMENTARIOS).
Señor alcalde, a débeda que o concello que vostede preside ten co Milladoiro ten tantos anos de existencia coma a constitución dos concellos democráticos. Así que mire vostede se ten que pagar! Claro que non só o Concello tería que pagar; non estaría de máis que todas as construtoras que se beneficiaron da cobiza que se lles permitiu, tiveran esa responsabilidade social tan en boga e pagaran pola desfeita realizada no Milladoiro. Claro que solicitar isto é crer nos Reis Magos; pero qué carallo, estamos preto do Nadal e en algo hai que crer!
Nós, particularmente, non cremos nos titulares. Si, xa sabemos que o que sae nos medios de comunicación ten visos sempre de ser verdade. Pero estamos nun tempo que falar non ten cancela; e por esta falta de valor, hoxe dise haches e mañá bes. Nós, por descridos, só cremos nos feitos. E dígolle que estamos desexando velos. Nada desexamos máis! Cómo non imos desexar ver a Travesía do Porto rematada? E Anxeriz, e Travesa! (e se seguemos así: tódalas rúas!) Pero non sei porque me dá por crer, que antes de ver todo isto feito, estará en pé o novo Centro Comercial do Milladoiro. Sabe por qué? Porque aquí os construtores son os que fan algo (e máis un complexo como este que só procura os nosos cartos).
Ao mellor acontece, e non pense que somos desagradecidos, que visto o que padecemos ano tras ano, xa nin as boas novas dannos moita esperanza. Quen sabe!
A min todo isto non deixa de lémbrame un diálogo moi famoso dos xeniais Irmáns Marx en Sopa de Ganso, e que caio na tentación de reproducir:
Margaret Dumont: Espero que siga os pasos do meu marido.
Groucho Marx: Que lles parece? Non levo aquí nin cinco minutos e xa se me está insinuando. Onde está?
Margaret Dumont: Esta morto... Eu mesma estiven con el ata o derradeiro momento.
Groucho Marx: Agora sei por qué pasou a mellor vida.
Margaret Dumont: Abraceino e biqueino.
Groucho Marx: Entendo: Foi asasinado. Quere casar comigo? Deixoulle algún carto? Conteste primeiro á segunda pregunta.
Margaret Dumont: Deixoume toda a súa fortuna.
Groucho Marx: É certo? Non ve o que quero dicirlle? Quéroa!
Pois nada:
Estamos desexando querer máis obras e servizos!!
2 comentarios:
eu son o membro da ANPA do EEI Milladoiro como quedei en mandarvos a direccion do noso foro vela aqui tedes : http://millapeques.foroactivo.com.es.
e a nosa conta de correo :millapeques@gmail.com.
PRA QUE OS FAGA FALTA TEDENOS AHI,XA NOS IREDES INFORMANDO DE TODO QUE SE FALOU NA REUNION,SIN MAIS UN SAÚDO.
Efectivamente, lo único que ha crecido en el Milladoiro son los ladrillos. Ya que el alcalde reconoce la deuda como "histórica" y los presupuestos aprobados de "órdago", sería buen momento para que demuestre la capacidad gestora de estos presupuestos ya que obviamente no la ha demostrado ante las constructoras.
Publicar un comentario