Toca dá-las grazas.

Das sardiñas xa non quedan nin as raspas; o pan xa non garda gusto algún desa graxa que nos premia ao final da enchenta con todo o sabor; do viño, xa pasou esa alegría que fai que a persoa descoñecida pase a ser amiga de toda a vida. A noite máis meiga, a noite máis curta, pasou como pasan as cousas con feitas con dicha.

E foi unha noite boa, unha noite para lembrar. Moitos traballos e esforzos fixéronse ata chegar a esa cita que queriamos compartir con tódalas veciñas e veciños do Milladoiro. A ocasión o merecía. As festas sempre o merecen.

Agora, xa pasado o convite, toca dá-las grazas a todas aquelas persoas e organizacións que axudaron a poñer en pe a cacharela do Milladoiro. As primeiras queremos dirixilas a todas as persoas que nos acompañastes. Todo isto era para vós, e dígovos que pagou a pena facelo, pois a vosa alegría é tamén a nosa.

Pero hai unhas grazas que si podemos personalizar. Son esas que axudaron a poñer en pe a cacharela, a que todo o que ofrecíamos nela tivese a xenerosidade que as empresas e entidades puxeron para esta ocasión.

Comecemos coas colaboradoras. Unhas GRAZAS así de grandes aos seguintes establecementos e empresas: Trebol, Fervi, Óptica Tambre, Modimel-La, Libraría Boo, Expert, TNT – Tatoo, Viaxes Sercom, Gelina, Aqca, Farmados, Pernas, Carnicería José, Animal Center, Baguett, Pastelería Capricho, Careba, Óptica Vinte, Chambra, O Cafelito, APP Informática, Euromoure, Perruquería Eklipse, Adega Anxeriz, Deportes Diero, Fotos Cecilia, Freixomar, Mercería Mabe, Calzados Raxia, Escaravello, Fotos Fernando, 11*22, Bar de Pepe, Kiosko Jose, Ferretería Posecal, A Medida Costureira, Cristalería Obradoiro, Estanco do Milladoiro, Restaurante O Rincón do Milladoiro, Marco Persoal, e Quiosco Maruxía.

E, por último, as empresas patrocinadoras que puxeron unha achega importante para que a cacharela saíra adiante. Sen a súa xenerosidade e altruísmo todo o que vivistes este sábado non sería o que foi. GRAZAS!: Bar Plaza, Inmobiliaria Inmogar, Perruquería Kontraste, Os Telares de Amber, La Jungla, Jelbar, Centro Británico, Quiosco Mar & Mar, Xoiería Milladoiro, Ropa’s Moda, Calviño, Mi Detergente, Inmobiliaria Galiza Norte, Tinturería Natural Clean, Cafetería Disti Boc, Cafe Bar Ritrovo, Asociación de Empresarios do Milladoiro Comercial (AEMI).

Pero non podemos rematar sen repartir estas grazas á xente que se achegou á Praza de Manuel Murguía para colaborar connosco. Sen Bernardo, sen Santiago, sen Jose Antonio, sen Ana, sen Alonso, sen Jorge, sen outros moitos que estiveron ao noso carón, non poderíamos facer todo o que fixemos. Sempre estades aí, sempre con xenerosidade (e nós, sempre abusando). ¡Grazas!

E agora, xa para rematar, toca poñer medallas. Nin que dicir ten que todas e todos dimos o noso traballo e compromiso, pero é honesto poñer algunha que outra medalla aos compañeiros e compañeiras de Seidón. Asociación Veciñal do Milladoiro que estiveron día a día preparando esta cacharela para que fose non só unha festa, senón unha festa ben feita. E esas medallas, con toda xustiza e mérito, teñen que ir aos compañeiros Alberto do Río e César Caramés. Eles foron os responsables principais de contactar con todas estas empresas e institucións e embarcalas nesa pequena aventura que foi a Cacharela 2007, e vistos os resultados: deron na diana! Tamén a María Xosé Abuín e María José Ayaso que ampliaron o radio de acción a outros establecementos e empresas ata facer da cacharela un propósito compartido por moitas xentes; e qué dicir de Loli, non só é a memoria e a cronista do Milladoiro, senón que a súa libraría (por certo, as follas de inscrición que entregamos por si queredes asociarvos as podedes presentar na Libraría Anxeríz) está sendo esa sede que aínda non temos e que ela ofrece cunha xenerosidade sen taxa.

Por último, se queredes que colguemos algunha das fotografías que fixestes esa noite, podédelas enviar a: asociacion.milladoiro@gmail.com e no prazo máis breve posible montamos esa galería.

Unha aperta.

Noite meiga

Supoño que cando aprendemos a dominalo, comezamos a adoralo. É a noite máxica dende os tempos máis remotos. E nós, na nosa Galiza, fixemos da noite máis curta, a noite máis meiga.

É a noite do lume, desas cacharelas que plantan cara a escuridade, que cos seus fumes espantan ás meigas e malos espíritos; pero tamén é a noite da auga, desa que purifica e fecunda; tamén do orballo e do reino vexetal que nesta noite acadan o mellor das súas propiedades máxica e curativas.

Todo isto está nesta noite. Pero os galegos, cando queremos celebrar algo, botamos man á fartura. Dicía Cunqueiro que o galego cando atopaba algo que non coñecía o primeiro que facía e ver se era comestible; tamén falaba da afección polos nosos viños, dos que pensaba que tiñan máis gañas de falar que nós e que rememoraban os lugares, os amores, as despedidas...

Pois destes dous pantagruélicos reinos, xunto con ese lume que todo o vence, daremos boa conta a noite do sábado 23 na cacharela que se fará, a partir das 21.30, na Praza de Manuel Murguía.

Sardiñas de Ribeira, pan de millo, e viño de Cambados (e auga para os rapaces e rapazas) están esperando a todas as veciñas e veciños que se acheguen ata esta praza co ánimo de divertirse e gozar da noite máis meiga do ano.

Esperámosvos!

30 anos

Hoxe estamos de celebración. 30 anos xa! Non é este o lugar para facer grandes análises do que este período supuxo e supón. A proba do nove é a normalidade co que estamos vivindo; unha normalidade que fai que esquezamos moitas veces o valor que esta conquista tivo.

Estes días miramos cara atrás. Numerosos programas están retratando aquel ano que marca unha fronteira na nosa historia. Ves as imaxes e custa crer que España fora aquilo; pero o era. Recoñeces aos seus protagonistas, a cada un deses líderes (que entón si o eran, pois estiveron á altura dese tempo) e sénteste irmán de toda esa xente anónima que percorría as rúas cheos de esperanzas...

Por iso, hoxe, todas e todos nós, temos 30 anos! Non importa a túa idade, tes 30 anos! 30 anos de convivencia, de diálogo, de liberdade (falta aínda a paz, que todos temos, pero que a derradeira herdanza do franquismo –ETA- aínda non nola dá), de saber que as diferenzas non fan adversarios, aínda que os faladoiros dalgunhas radios e doutros salvadores estean empeñados en resucitar as dúas españas e digan o contrario.

Hoxe, como cada un de todos eses días que xa vivimos, toca celebralo; mañá, outra proba máis desta festa da democracia: constitúense os concellos.

E outro vídeo máis, cos verdadeiros protagonistas daquel tempo: Nós, o pobo:

Tráfico e transporte

Lembrades cando de cativos nos preguntaban aquilo de con qué limitaba España. Non temades, non imos someter a proba o que sabedes, senón facer un breve paseo pola xeografía do Milladoiro.

O Milladoiro non sabemos moi ben con quén nin con qué limita; o que si sabemos é o que o cruza. Se saímos á rúa, o primeiro con que nos imos atopar é con esa ferida aberta no mesmo seo da nosa veciñanza, que é a estrada NVI que, ao seu paso polo Milladoiro, toma o nome de Avda. de Rosalía de Castro. Esta atestada vía soporta a tódalas horas un tráfico intenso, ruidoso e veloz. Ás aglomeracións nas horas puntas, que agora son unha chea delas, non seguen remansos de paz, senón un fluír continuo de vehículos nos dous sensos que fan de vivir aquí, unha opción arriscada. E aquí vivimos nós; pero parece que non é así. O Milladoiro parece máis preparado para os coches que o cruzan que para as persoas que aquí moramos. Un exemplo disto son os semáforos. Non sabemos moi ben quén son os encargados de axustar os ciclos destes elementos; pero está claro que á hora de facelo están a pensar nos que consumen gasolina e non nos que consumimos paciencia para cruzar esa fronteira que é a Avda. Rosalía Castro.

Pero se non hai queixa coa cantidade de vehículos que pasan, si a hai co transporte que temos. Costa crer, pero é certo, que seguimos tendo o mesmo servizo de transporte público que hai quince anos. Somos máis; pero os buses seguen sendo os mesmos, coas mesmas frecuencias e con ese desaparecer do mapa que chega cando ven o remanso do fin de semana. A parte das arbitrariedades xa comentadas, como que os pais e nais que van con rapaces teñan que encartar o carriño do bebé, que non sabemos moi ben a qué responden, pero que actuaremos, está o servizo que se ofrece ás horas puntas. Todas e todos os que estamos a pasar por isto, sabemos moi ben a sensación de sardiña en lata que che queda se tes a obriga de coller o bus nun deses horarios atestados. Por moito que o condutor diga que hai sitio atrás, o único espazo que queda é o da indignación polo trato que estamos a recibir. Non cabe máis xente; pero a empresa, e con ela tamén o Concello, aínda están traballando sobre ese cheque en branco que é a nosa paciencia, e que advertimos que está sen fondos.

De aí, que Seidón. Asociación Veciñal do Milladoiro, vai realizar unha campaña pola calidade do transporte público e porque O Milladoiro deixe de ser vista coma unha estrada de paso e non coma unha comunidade.

Esperamos contar con todas e todos vós. Xa vos iremos informando.

ETA

Onte, con motivo de saír hoxe á rúa, tivemos unha pequena xuntanza no Bar Pepé. Xa sabedes cómo son. Poste a falar dunha cousa, de outra, e así vai saíndo a vida con todas esas pequenas cousas ás que nos enfrontamos… que se o tráfico, que se as beirarrúas, que se a escaseza de zonas verdes, que se isto, que se aquilo. Ao remate, como a vida non son só problemas, tamén houbo tempo para o encontro e a diversión. Nesa emoción de querer facer, comezamos a falar de celebrar a máxica noite de San Xoán, pois non hai mellor cousa que pasar ese tempo entre veciños. Sabemos que aínda que é unha chea de traballo, é un bo momento para estar todas e todos xuntos divertíndonos e estreitar eses lazos de comunidade que queremos crear, polo que esa ilusión, que é contaxiosa pois nada se contaxia mellor que as boas esperanzas, foi o estado no que nos despedimos onte.

Hoxe, ao espertar, erguinme cunha lousa de corenta anos ao escoitar que ETA liquidaba o alto o fogo. Outra vez secuestráronnos a actualidade, as esperanzas, ese dereito a vivir en paz que conquistamos non hai tanto. Un dereito que leva unha chea de anos escurecido por un regueiro de mortos sen sentido. E volven, e volven coa pretensión de que iso que están a facer, ten unha xustificación, ten un por qué. Pero qué por qué ou para qué agocha un atentado? Que xustificación última existe por enriba dese dereito a vivir en paz e en liberdade? A verdade é que ningunha. Ningunha desas mortes ten pretexto ou xustificación, só dor, só traxedia, so ver as nosas liberdades secuestradas por esa banda de asasinos que na súa tolería pensan que a violencia derrotará á paz, que a cidadanía renderase ante as bombas, antes os tiros, ante a morte que sufrimos cada un de nós cada vez que asasinan a unha persoa. E non. Non acontecerá. Por moi tristes que hoxe esteamos, esa tristeza non apagará á nosa indignación, e non retrocederemos nin un paso, neste estado de dereito que é unha illa na nosa violenta historia, ante os asasinos, pois somos xente de ben, deses que cren que a liberdade é o mellor dos estados, e a violencia unha anomalía, un instrumento que non leva a ningunha parte.

Hoxe so queda pedir que todos os partidos políticos estean á altura da cidadanía que representan, esa que sabe que o único inimigo é ETA e o único que sobra polo tanto é ela, e que a única arma que temos é a unidade de todos, sen excepción, e o estado de dereito no que convivimos.

ETA NON!

Sairemos á rúa.

Ata agora, o único xeito de contacto que temos con vós é a través deste espazo blog no que vertemos as nosas intencións e feitos, de igual xeito que está aberto á vosa participación. Nembargante, sabemos que as veciñas e veciños do Milladoiro non están só navegando pola rede, senón vivindo e percorrendo as rúas da nosa veciñanza.

Nestas rúas estaremos mañá nós. Queremos presentarnos, deixar que sexa o cara a cara o noso vehículo para explicarvos o que pretendemos; pero tamén para escoitarvos. Así que mañá, durante toda a tarde, estaremos diante de Supermercados El Árbol para achegarvos esta asociación que é vosa: Seidón. Asociación Veciñal do Milladoiro

A morte de Folole Muliaga

Se cho din, se cho conta alguén, non o cres; pero saíu na televisión!, ese notario de traxedias que se solapan unhas a outras ata deixarnos insensibilizados. Mostra disto é que onte saía na Voz de Galicia a unha columna, nun pequeno espazo sen moitas máis explicacións. Seguro que pensaron: Total, só é unha morte!

E tiñan razón. Non hai ese número escandaloso que chama con igual fortaleza ao noso morbo, e tras este, á nosa compaixón. Dende aquel feroz tsunami do 2005 non é doado chamar á nosa solidariedade, á nosa indignación, ao noso compromiso. Puxo o teito demasiado alto, a 220.000 mortos de alto! E así non hai maneira! Seguen ocorrendo desgrazas, pero a nosa sensibilidade está demasiado cauterizada como para sentir algo que vaia máis aló do noso embigo.

Derrótannos as traxedias! Unha tras outra convéncenos de que pouco, ou mellor nada, podemos facer por mudar este mundo. E este é un xuízo tan tatuado no noso sentir que evita que sintamos culpa ou responsabilidade algunha polo que acontece. Pero témola. Todas e todos temos o noso grao de responsabilidade, e tamén, como non, de culpa. Que o mal triúnfe, depende so de que todas e todos nós quedemos quedos, sen facer nada, mirando cara outro lado mentres a inxustiza segue medrando. E miramos; e, incluso, atopamos momentos para sorrir. Porque os hai. Sempre os hai; pero hai veces...!

Hai ocasións, no que as dixestións son pesadas; pero tan pesadas, que nin sequera logras facelas. Son as que quedan aí, esganadas, deixando que ese amargor aínda se espese máis ata que quedas seco, case como morto, pois non o podes crer. Pero acontece. Tódolos días, sen excepción.

A historia é triste, tristísima. A protagonista, unha muller: Folole Muliaga. Unha muller que podía ser veciña de calquera de nós, sen nós saber que existía e o que estaba a pasar polas súas carnes. É o prezo deste tempo que vivimos!: pecharnos na casa e non saber, cinco ou dez anos despois, cómo se chama ese veciño que te cruzas de tarde en tarde no ascensor. E iso xa non nos sorprende. Hai unha morea de noticias que falan desa soidade, dese vivir rodeado de xentes sen máis lazos que os accidentais, que só logran facer grandes aglomeracións pero non chegan a constituír comunidade.

A nosa protagonista tivo unha das profesións máis bonitas que existen: mestra de escola. Seguro que tiña unha grande vocación; hai que tela para aturar esa desbandada de rapaces e rapazas cheos de enerxía e enchelos de coñecementos e valores que quedarán aí para os restos. Aposto a que o fixo ben; aínda que só fose porque foi nai de catro fillos. Supoño que unha muller coma ela estaría nunha escola desas da periferia, tratando con agarimo a eses rapaces e rapazas que despois xa se encargaría a vida de sacudilos ata deixalos mallados. O digo pola foto. Notase a cara de boa persoa, chea desa amabilidade acolledora de paraíso perdido que pintou Gaugin. Pero como non hai edén sen serpe, a vida tróuxolle unha enfermidade. Era respiratoria; non especifican cál. Non é moi importante para a nosa historia; para a súa si: tivo que deixar de traballar. Repito: fai falla ter moitos folgos para aturar a unha chea de rapazas e rapaces!

Isto non trouxo máis que o comezo da deriva desa muller e a súa familia ata fondear na miseria; pero non unha calquera! Esta non a coñecedes. Rara vez sae na televisión. No é coma esa do Terceiro Mundo, esa que se asoma e amosa a cotío cunha crueza impúdica . Non, non é esa. Da que eu falo é a que se agocha entre catro paredes espidas e desesperanzadas. E a historia do pobre na casa do rico. Nesta historia, o pobre sempre sente vergoña; nesta historia, o pobre non deixa preguntarse por qué entre tanto rico, el é miserento; nesta historia, o pobre nunca atopa resposta á súa pregunta; nesta historia, a rabia remata por afogarse en alcohol e a soidade só ten ecos.

Pero, Folole, nin iso! Ela dependía para vivir dunha máquina, dun respirador. Día e noite, se quería vivir, tiña que vivir encarcerada. Porque un non vive conectado a unha máquina; vive preso! E ela estaba exiliada nese cárcere que enchía de aire os seus pulmóns esgotados. Como xa non traballa, os cartos eran menos aínda que as necesidades eran máis. O último que non pagara foi a factura da luz: 128 $

Así que un día, un leal empregado da compañía Mercury Energy, de Nova Zelandia, achegouse a súa casa. Sí, esa mesma á que só se achegaba a miseria. Este esmerado e cumpridor operario, pese a que lle advertiron das consecuencias que carrexaría desconectar a electricidade, seguiu adiante e executou. El estaba aí só para cumprir co seu traballo, co que lle mandaban. E como só estaba para iso, abandonou tranquilamente o miserento domicilio; seguramente coa satisfacción do deber cumprido, ou, quen sabe, ao mellor co alivio de deixar atrás toda esa miseria.

Pero que equivocado andas, rapaz, que equivocado andas! A miseria vai contigo coma unha carracha vampirizando o teu corazón. Non a sentes, pero está aí. Pregúntome, aínda así, se terá conciencia. Se hoxe, cando reciba os seus cartos, verá a nómina que ven tódalas xentes que traballan e reciben a primeiros de mes, ou, pola contra, verá o salario dun sicario. Pregúntome tamén por esa empresa de gatillo rápido á hora de executar: a Mercury Energy. Cómo explicaran os seus beneficios, qué dirán nesta ocasión. Seguro que ninguén dimite nin se desculpa, nin tampouco irá a parar cos seus osos ao cárcere; ademais, xa instalaron a electricidade.

Xa se sabe!: Son empresas. Esas historias éticas e morais son cousas só para as persoas! Pero penso que algo de conciencia, tanto o eficaz operario como a poderosa empresa, terán; aínda que só sexa un chisco! E só con ese chisco, con esa pequena larva, ¡espero que se cumpra xustiza! Porque a conciencia é así. Cando ten problemas, nace pequena pero medra negra. E un día, ou unha noite, ese verme purulento despois de esfuracar todo o corpo, deixará só sitio para o grito. Un grito que leva todo ese tempo con eles mundo e ronco, pero que afoga, que mata, porque ninguén soporta ben o peso na conciencia que trae unha morte como esta.

Pero nós non. Nós non podemos ser coma eles. Non podemos axudar a crear un mundo no que sexa máis importante os beneficios duns cantos dólares fronte á vida dunha persoa que, por outra parte, tanto deu á comunidade. Non pode ser! É indigno un mundo así! Non podemos ser cómplices de tantas inxustizas!

Non nos poden cargar nas nosas costas a morte de Folole Muliaga. Non vedes que xa son moitos os mortos e non podemos con máis!