Se cho din, se cho conta alguén, non o cres; pero saíu na televisión!, ese notario de traxedias que se solapan unhas a outras ata deixarnos insensibilizados. Mostra disto é que onte saía na Voz de Galicia a unha columna, nun pequeno espazo sen moitas máis explicacións. Seguro que pensaron: Total, só é unha morte!
E tiñan razón. Non hai ese número escandaloso que chama con igual fortaleza ao noso morbo, e tras este, á nosa compaixón. Dende aquel feroz tsunami do 2005 non é doado chamar á nosa solidariedade, á nosa indignación, ao noso compromiso. Puxo o teito demasiado alto, a 220.000 mortos de alto! E así non hai maneira! Seguen ocorrendo desgrazas, pero a nosa sensibilidade está demasiado cauterizada como para sentir algo que vaia máis aló do noso embigo.
Derrótannos as traxedias! Unha tras outra convéncenos de que pouco, ou mellor nada, podemos facer por mudar este mundo. E este é un xuízo tan tatuado no noso sentir que evita que sintamos culpa ou responsabilidade algunha polo que acontece. Pero témola. Todas e todos temos o noso grao de responsabilidade, e tamén, como non, de culpa. Que o mal triúnfe, depende so de que todas e todos nós quedemos quedos, sen facer nada, mirando cara outro lado mentres a inxustiza segue medrando. E miramos; e, incluso, atopamos momentos para sorrir. Porque os hai. Sempre os hai; pero hai veces...!
Hai ocasións, no que as dixestións son pesadas; pero tan pesadas, que nin sequera logras facelas. Son as que quedan aí, esganadas, deixando que ese amargor aínda se espese máis ata que quedas seco, case como morto, pois non o podes crer. Pero acontece. Tódolos días, sen excepción.
A historia é triste, tristísima. A protagonista, unha muller: Folole Muliaga. Unha muller que podía ser veciña de calquera de nós, sen nós saber que existía e o que estaba a pasar polas súas carnes. É o prezo deste tempo que vivimos!: pecharnos na casa e non saber, cinco ou dez anos despois, cómo se chama ese veciño que te cruzas de tarde en tarde no ascensor. E iso xa non nos sorprende. Hai unha morea de noticias que falan desa soidade, dese vivir rodeado de xentes sen máis lazos que os accidentais, que só logran facer grandes aglomeracións pero non chegan a constituír comunidade.
A nosa protagonista tivo unha das profesións máis bonitas que existen: mestra de escola. Seguro que tiña unha grande vocación; hai que tela para aturar esa desbandada de rapaces e rapazas cheos de enerxía e enchelos de coñecementos e valores que quedarán aí para os restos. Aposto a que o fixo ben; aínda que só fose porque foi nai de catro fillos. Supoño que unha muller coma ela estaría nunha escola desas da periferia, tratando con agarimo a eses rapaces e rapazas que despois xa se encargaría a vida de sacudilos ata deixalos mallados. O digo pola foto. Notase a cara de boa persoa, chea desa amabilidade acolledora de paraíso perdido que pintou Gaugin. Pero como non hai edén sen serpe, a vida tróuxolle unha enfermidade. Era respiratoria; non especifican cál. Non é moi importante para a nosa historia; para a súa si: tivo que deixar de traballar. Repito: fai falla ter moitos folgos para aturar a unha chea de rapazas e rapaces!
Isto non trouxo máis que o comezo da deriva desa muller e a súa familia ata fondear na miseria; pero non unha calquera! Esta non a coñecedes. Rara vez sae na televisión. No é coma esa do Terceiro Mundo, esa que se asoma e amosa a cotío cunha crueza impúdica . Non, non é esa. Da que eu falo é a que se agocha entre catro paredes espidas e desesperanzadas. E a historia do pobre na casa do rico. Nesta historia, o pobre sempre sente vergoña; nesta historia, o pobre non deixa preguntarse por qué entre tanto rico, el é miserento; nesta historia, o pobre nunca atopa resposta á súa pregunta; nesta historia, a rabia remata por afogarse en alcohol e a soidade só ten ecos.
Pero, Folole, nin iso! Ela dependía para vivir dunha máquina, dun respirador. Día e noite, se quería vivir, tiña que vivir encarcerada. Porque un non vive conectado a unha máquina; vive preso! E ela estaba exiliada nese cárcere que enchía de aire os seus pulmóns esgotados. Como xa non traballa, os cartos eran menos aínda que as necesidades eran máis. O último que non pagara foi a factura da luz: 128 $
Así que un día, un leal empregado da compañía Mercury Energy, de Nova Zelandia, achegouse a súa casa. Sí, esa mesma á que só se achegaba a miseria. Este esmerado e cumpridor operario, pese a que lle advertiron das consecuencias que carrexaría desconectar a electricidade, seguiu adiante e executou. El estaba aí só para cumprir co seu traballo, co que lle mandaban. E como só estaba para iso, abandonou tranquilamente o miserento domicilio; seguramente coa satisfacción do deber cumprido, ou, quen sabe, ao mellor co alivio de deixar atrás toda esa miseria.
Pero que equivocado andas, rapaz, que equivocado andas! A miseria vai contigo coma unha carracha vampirizando o teu corazón. Non a sentes, pero está aí. Pregúntome, aínda así, se terá conciencia. Se hoxe, cando reciba os seus cartos, verá a nómina que ven tódalas xentes que traballan e reciben a primeiros de mes, ou, pola contra, verá o salario dun sicario. Pregúntome tamén por esa empresa de gatillo rápido á hora de executar: a Mercury Energy. Cómo explicaran os seus beneficios, qué dirán nesta ocasión. Seguro que ninguén dimite nin se desculpa, nin tampouco irá a parar cos seus osos ao cárcere; ademais, xa instalaron a electricidade.
Xa se sabe!: Son empresas. Esas historias éticas e morais son cousas só para as persoas! Pero penso que algo de conciencia, tanto o eficaz operario como a poderosa empresa, terán; aínda que só sexa un chisco! E só con ese chisco, con esa pequena larva, ¡espero que se cumpra xustiza! Porque a conciencia é así. Cando ten problemas, nace pequena pero medra negra. E un día, ou unha noite, ese verme purulento despois de esfuracar todo o corpo, deixará só sitio para o grito. Un grito que leva todo ese tempo con eles mundo e ronco, pero que afoga, que mata, porque ninguén soporta ben o peso na conciencia que trae unha morte como esta.
Pero nós non. Nós non podemos ser coma eles. Non podemos axudar a crear un mundo no que sexa máis importante os beneficios duns cantos dólares fronte á vida dunha persoa que, por outra parte, tanto deu á comunidade. Non pode ser! É indigno un mundo así! Non podemos ser cómplices de tantas inxustizas!
E tiñan razón. Non hai ese número escandaloso que chama con igual fortaleza ao noso morbo, e tras este, á nosa compaixón. Dende aquel feroz tsunami do 2005 non é doado chamar á nosa solidariedade, á nosa indignación, ao noso compromiso. Puxo o teito demasiado alto, a 220.000 mortos de alto! E así non hai maneira! Seguen ocorrendo desgrazas, pero a nosa sensibilidade está demasiado cauterizada como para sentir algo que vaia máis aló do noso embigo.
Derrótannos as traxedias! Unha tras outra convéncenos de que pouco, ou mellor nada, podemos facer por mudar este mundo. E este é un xuízo tan tatuado no noso sentir que evita que sintamos culpa ou responsabilidade algunha polo que acontece. Pero témola. Todas e todos temos o noso grao de responsabilidade, e tamén, como non, de culpa. Que o mal triúnfe, depende so de que todas e todos nós quedemos quedos, sen facer nada, mirando cara outro lado mentres a inxustiza segue medrando. E miramos; e, incluso, atopamos momentos para sorrir. Porque os hai. Sempre os hai; pero hai veces...!
Hai ocasións, no que as dixestións son pesadas; pero tan pesadas, que nin sequera logras facelas. Son as que quedan aí, esganadas, deixando que ese amargor aínda se espese máis ata que quedas seco, case como morto, pois non o podes crer. Pero acontece. Tódolos días, sen excepción.
A historia é triste, tristísima. A protagonista, unha muller: Folole Muliaga. Unha muller que podía ser veciña de calquera de nós, sen nós saber que existía e o que estaba a pasar polas súas carnes. É o prezo deste tempo que vivimos!: pecharnos na casa e non saber, cinco ou dez anos despois, cómo se chama ese veciño que te cruzas de tarde en tarde no ascensor. E iso xa non nos sorprende. Hai unha morea de noticias que falan desa soidade, dese vivir rodeado de xentes sen máis lazos que os accidentais, que só logran facer grandes aglomeracións pero non chegan a constituír comunidade.
A nosa protagonista tivo unha das profesións máis bonitas que existen: mestra de escola. Seguro que tiña unha grande vocación; hai que tela para aturar esa desbandada de rapaces e rapazas cheos de enerxía e enchelos de coñecementos e valores que quedarán aí para os restos. Aposto a que o fixo ben; aínda que só fose porque foi nai de catro fillos. Supoño que unha muller coma ela estaría nunha escola desas da periferia, tratando con agarimo a eses rapaces e rapazas que despois xa se encargaría a vida de sacudilos ata deixalos mallados. O digo pola foto. Notase a cara de boa persoa, chea desa amabilidade acolledora de paraíso perdido que pintou Gaugin. Pero como non hai edén sen serpe, a vida tróuxolle unha enfermidade. Era respiratoria; non especifican cál. Non é moi importante para a nosa historia; para a súa si: tivo que deixar de traballar. Repito: fai falla ter moitos folgos para aturar a unha chea de rapazas e rapaces!
Isto non trouxo máis que o comezo da deriva desa muller e a súa familia ata fondear na miseria; pero non unha calquera! Esta non a coñecedes. Rara vez sae na televisión. No é coma esa do Terceiro Mundo, esa que se asoma e amosa a cotío cunha crueza impúdica . Non, non é esa. Da que eu falo é a que se agocha entre catro paredes espidas e desesperanzadas. E a historia do pobre na casa do rico. Nesta historia, o pobre sempre sente vergoña; nesta historia, o pobre non deixa preguntarse por qué entre tanto rico, el é miserento; nesta historia, o pobre nunca atopa resposta á súa pregunta; nesta historia, a rabia remata por afogarse en alcohol e a soidade só ten ecos.
Pero, Folole, nin iso! Ela dependía para vivir dunha máquina, dun respirador. Día e noite, se quería vivir, tiña que vivir encarcerada. Porque un non vive conectado a unha máquina; vive preso! E ela estaba exiliada nese cárcere que enchía de aire os seus pulmóns esgotados. Como xa non traballa, os cartos eran menos aínda que as necesidades eran máis. O último que non pagara foi a factura da luz: 128 $
Así que un día, un leal empregado da compañía Mercury Energy, de Nova Zelandia, achegouse a súa casa. Sí, esa mesma á que só se achegaba a miseria. Este esmerado e cumpridor operario, pese a que lle advertiron das consecuencias que carrexaría desconectar a electricidade, seguiu adiante e executou. El estaba aí só para cumprir co seu traballo, co que lle mandaban. E como só estaba para iso, abandonou tranquilamente o miserento domicilio; seguramente coa satisfacción do deber cumprido, ou, quen sabe, ao mellor co alivio de deixar atrás toda esa miseria.
Pero que equivocado andas, rapaz, que equivocado andas! A miseria vai contigo coma unha carracha vampirizando o teu corazón. Non a sentes, pero está aí. Pregúntome, aínda así, se terá conciencia. Se hoxe, cando reciba os seus cartos, verá a nómina que ven tódalas xentes que traballan e reciben a primeiros de mes, ou, pola contra, verá o salario dun sicario. Pregúntome tamén por esa empresa de gatillo rápido á hora de executar: a Mercury Energy. Cómo explicaran os seus beneficios, qué dirán nesta ocasión. Seguro que ninguén dimite nin se desculpa, nin tampouco irá a parar cos seus osos ao cárcere; ademais, xa instalaron a electricidade.
Xa se sabe!: Son empresas. Esas historias éticas e morais son cousas só para as persoas! Pero penso que algo de conciencia, tanto o eficaz operario como a poderosa empresa, terán; aínda que só sexa un chisco! E só con ese chisco, con esa pequena larva, ¡espero que se cumpra xustiza! Porque a conciencia é así. Cando ten problemas, nace pequena pero medra negra. E un día, ou unha noite, ese verme purulento despois de esfuracar todo o corpo, deixará só sitio para o grito. Un grito que leva todo ese tempo con eles mundo e ronco, pero que afoga, que mata, porque ninguén soporta ben o peso na conciencia que trae unha morte como esta.
Pero nós non. Nós non podemos ser coma eles. Non podemos axudar a crear un mundo no que sexa máis importante os beneficios duns cantos dólares fronte á vida dunha persoa que, por outra parte, tanto deu á comunidade. Non pode ser! É indigno un mundo así! Non podemos ser cómplices de tantas inxustizas!
Non nos poden cargar nas nosas costas a morte de Folole Muliaga. Non vedes que xa son moitos os mortos e non podemos con máis!
No hay comentarios:
Publicar un comentario