A N-550 no Milladoiro.

Diante do anuncio do Ministerio español de Fomento dun estudo para a construción dunha autovía Sigüeiro-Padrón como alternativa á N-550, a Asociación Veciñal do Milladoiro Seidón quere facer saber que:

1- En decembro de 2005 era noticia que o Ministerio de Fomento ía destinar para o ano seguinte 200.000 euros “que se empregarán na redacción do proxecto técnico da circunvalación da N-550, entre Vigo e A Coruña”. Concretamente para a zona do Milladoiro correspondían 30.000 euros, unha chea. Malia esta cantidade non chegar nin a media merenda para a realización do estudo cómpre preguntármonos por que, se a redacción deste proxecto técnico xa estaba aprobada, se volve anunciar agora aos catro ventos e sen especificar a partida orzamentaria que se lle vai destinar.

2- A elaboración dun proxecto técnico e dun estudo previo sobre a viabilidade da obra, que aínda non están feitos, non garante a súa construción inmediata por moito que o presidente da Xunta encha a boca con datas coma a do 2010 para o inicio das obras. Amais a prema destes procesos imprescindíbeis está indiscutibelmente ligada aos cartos que se lle destinen, entre moitos outros factores.

3- En entrevistas co Goberno Municipal e con representantes da Consellaría de Fomento recoñecíasenos que, séndomos optimistas, esta gran obra non ha estar rematada até sete anos despois do inicio do estudo.

4- Nos tres anos que van de 2004 a 2007, a poboación do Milladoiro medrou en 2.500 habitantes sen contarmos os/as non censados/as. Isto sitúa a nosa vila como o núcleo onde se concentra máis da metade da poboación do Concello. De seguirmos a este ritmo, en seis anos O Milladoiro ha contar con cinco mil veciños/as máis coas súas necesidades de transporte e isto sen termos en conta, insistimos, os non censados.

5- A ausencia de vías peonís e carrís-bici que unan O Milladoiro con Santiago canda o deficiente transporte público forzan os veciños ao emprego do automóbil particular. Se isto xa fai insostíbel a situación actual, co proporcional aumento anual da poboación, as expectativas a curto prazo agoiran o desastre.

6- A construción das superficies comerciais previstas para a zona do polígono e do Agro do Medio xunto aos cines vai ter o lóxico efecto da medra do tráfico procedente da área Sur de Santiago co consecuente incremento do entullo na rotonda de entrada ao Milladoiro.

Xa que logo desde Seidón entendemos que:

1- A construción da Autovía ha contribuír a alixeirar o trasfego da nosa vila sobre todo o transporte pesado que emprega a 550 para se desprazar entre as capitais do eixo occidental galego mais non o trasfego do polígono que ten que pasar pola única rotonda de entrada ao Milladoiro e percorrer a perigosa Avenida do Muíño Vello.


2- A situación actual, que mesmo causou unha desgraza mortal recentemente, non fai posíbel a espera ao remate das macro-obras anunciadas. Cada ano é peor que o anterior e somos os veciños/as do Milladoiro os que o temos que aturar. Que se lle pregunte a este pobo quen está disposto a agardar pola promesa dunha hipotética solución durante varios anos indo aínda a peor polo acelerado aumento poboacional.

3- É incomprensíbel que unha poboación que como mínimo ultrapasa de vez os 14.000 habitantes, á beira da capital de Galiza, só teña unha vía de comunicación con ela que aínda por riba é unha estrada nacional cunha altísima densidade de trasfego, máxime cando ten ao carón un polígono industrial da grandura do do Milladoiro e para máis en construción continua.

4- Non damos entendido tampouco que os milleiros de veciños da nosa vila non poidamos ir a andar até a Rocha por unha vía peonil decente, sen risco para as nosas vidas, para polo menos alí apañarmos o bus urbano de Santiago xa que aquí só temos vía directa até a Rúa da Rosa grazas a autobuses Calo.

Estamos fartos/as de grandiosas promesas de fume, queremos solucións reais a curto prazo. Nun comezo coidamos que era función dos políticos, para algo estarían aí, discorrer as solucións para as demandas que desde abaixo lles eran propostas. Agora vemos que a resposta é a repetición dunha promesa de hai anos presentada como novidade e sen présa para que sexa efectiva pola súa fastosidade. Polo tanto teremos de ser nós, os de abaixo, os que mesmo lles quiten traballo á hora de sinalar os camiños de resolución dos nosos problemas xa que eles semella que non dan máis. Se tivesen gana de pasear polo Milladoiro e escoitar o que teñen que dicir os/as veciños/as sentirían as seguintes preguntas nas prazas, nas cafetarías, á porta dos colexios, da gardaría ou do noso liliputiense centro de saúde:

a) Por que non se aproveitan as obras do terceiro carril do periférico de Santiago para o alongar dous ou tres quilómetros até unha nova saída-entrada ao Sur do Milladoiro? Bastante máis barato e máis rápido por certo que a construción de toda unha circunvalación nova.

b) Por que non se constrúe unha rotonda ao sur do Milladoiro para conectar con seguridade a entrada á autovía Santiago-Brión que alí hai e pola que se pode desviar o trasfego pesado que transita en dirección a Santiago?

c) Por que unha vez feito o anterior non se solicita o traspaso da titularidade para o Concello de Ames da vía da Avenida Rosalía de Castro (actual N-550) para xestionar cando menos a sinalización e mais o tempo dos semáforos a prol dos peóns e non dos coches e facelo desde aquí? Deste xeito a fenda que parte en dous a nosa vila deixaría de selo tanto e non teriamos que xogar a vida para a atravesar.

d) Por que non se lle dá unha saída ao polígono industrial directamente para a autovía Santiago-Brión, da que dista menos de un quilómetro, para que o trasfego do polígono non teña que pasar pola rotonda de entrada ao Milladoiro e polo medio das nosas rúas? Monte hai abondo para a facer.

e) Por que non se habilitan vías peonís e carrís bici para que poidamos prescindir do coche nos nosos desprazamentos a Santiago?


O Milladoiro xa non comunga con rodas de muíño, queremos solucións e querémolas xa. Somos nós e mais os nosos fillos os que temos que aturar isto. As mobilizacións e a recolleita de sinaturas han continuar até acadarmos resultados concretos e non foguetes ao aire, até que os cegos vexan e os xordos escoiten: N-550 FÓRA DO MILLADOIRO!!!


Milladoiro,11 de abril de 2008.

A Presidenta.



Asdo: Mª José Ayaso Costolla.

Suma e segue.

Canto cabe na palabra veciño? Á concentración non só asistiron as persoas que aquí vivimos a amosar o seu apoio e cariño á familia de Irene Fernández Fernández, senón que tamén contamos co apoio do Consello de Relacións Veciñais do Concello de Santiago que estiveron con nós e entregáronnos dous documentos que queremos reproducir aquí:

Os representantes veciñais do Consello de Relacións Veciñais do Concello de Santiago de Compostela.

Manifestamos:

O apoio á concentración que convoca a Asociación Veciñal Seidón do Milladoiro para que o desgraciado accidente mortal non quede no esquecemento e se busquen solución ao problema de tráfico, para que feitos como este non volvan a ocorrer.

Queremos amosar a nosa solidariedade coa familia de Irene; así como, amosar a nosa dor, xa que ao igual que eles temos fillos e podemos imaxinar o que esta falta supón para a familia.

Asinado: Agustín Pena; Juan Álvarez; Teresa Barral; Xosé Martínez; José Mª Juncal e Marcial Prado.

E este é o seguinte documento:

As asociacións veciñais de Santiago de Compostela que asinamos máis abaixo, reunidos en asemblea veciñal o día 11 de decembro, así como os representantes do Consello de Relacións Veciñais do Concello de Santiago,

Manifestamos:

1.- A nosa solidariedade e apoio á familia da pequena Irene, víctima inocente do desgraciado accidente acontecido no Milladoiro.

2.- O apoio ás concentracións que a Asociación Veciñal Seidón do Milladoiro, organizará a partir de hoxe mércores, ata conseguir o compromiso do Ministerio de Fomento e as institucións municipais para que esta estrada nacional se desvíe en circunvalación e o tramo actual pase a ser unha rúa máis do casco urbano do Milladoiro.

3.- Facer un chamamento á veciñanza de Ames, Teo e Santiago para asistir a estas concentracións e entre todos facer máis forza.

¡¡¡TODOS E TODAS POR UN MILLADOIRO DIGNO PARA VIVIR E SER VIVIDO!!

Asinantes, as asociacións veciñais:

A Xunlla de Laraño; Zezar; Francisco Gª Beiro de Marrozos; San Xoán de Fecha; O Pasadoiro do Carballal; Polígono de Vite; A Xuntanza do Barrio de San Pedro; Coto de Nai de Aríns; Camiño de Santiago de Bando; As Brañas de Andrés dos Pelamios e Vista Alegre; Alexandre Bóveda de Guadalupe; Río Sarela da Peregrina; Ponte Sionlla de Enfesta; O Castiñeiriño; As Cancelas; Francisco Asorey da Almáciga; Rego das Pedras de Marantes; Domingo Cepeda do Eixo; Federación do Rural de Santiago (Ferusa) e os representantes do Consello de Relacións Veciñais do Concello de Santiago de Compostela.

A todas estas organizacións, por abrir a palabra veciño/a máis alá da fronteira do barrio onde vivimos: ¡GRAZAS!

E agora, que?

Aínda que a nosa intención é continuar, entrando no período que imos entrar, entendemos que o mellor é cancelar as concentracións ata o vindeiro mércores, 9 de xaneiro de 2008; para despois podelas continuar coa periodicidade que fixamos. Iso, polo que se refire ás concentracións. O que non imos parar é esta campaña para desbotar dunha puta vez a estrada N550 do noso núcleo. Para isto, a vindeira semana sairemos ás rúas do Milladoiro cunha recollida de sinaturas que imos enviar á ministra de Fomento, Magdalena Álvarez. A vez, imos abrir unha serie de entrevistas cos responsables autonómicos, así como coa ministra de Fomento.

Esperamos poder contar co voso apoio. Sen vós, non chegaríamos á meta que os veciñas e veciñas do Milladoiro queremos e necesitamos.

¡¡GRAZAS POLA VOSA PARTICIPACIÓN!!

Con palabras.Manifesto de apoio e solidariedade coa familia de Irene Fernández Fernández

Hoxe, tódolos veciños e veciñas do Milladoiro e deste concello somos a familia de Irene Fernández Fernández. Hoxe, gustaríanos que todo o mundo, absolutamente todo o mundo, escoitara este silencio. Non é un silencio calquera. É un silencio cheo dunha dor fonda, dunha tristura amarga, dun choro desconsolado e arrepiante. É o silencio que deixan as persoas que amamos e parten. Ese silencio é o noso grito!

Tamén é un silencio que se expande, que debuxa con precisión unha xeografía da morte que percorre tódalas estradas deste país. O cotián desta traxedia fai que moitas xentes pensen que esta lacra é un imposto obrigado por vivir neste tempo cheo de presas sen pausas, e, ao cabo, rematan por pensar que estamos ante unha guerra perdida. Pero non é certo!; pode que se perda algunha batalla, esas que son inevitables e fortuítas, pero temos que gañar todas aquelas batallas que son responsabilidade nosa.

Cada un dende o seu fronte: as administracións creando infraestruturas axeitadas e seguras; as forzas de seguridade axudando á circulación e previndo accidentes; e despois estamos nós: a cidadanía. Cada persoa que se pon ao volante ten unha responsabilidade. Esta empeza polo escrupuloso respecto aos demais, e continúa pola atención e a prudencia á hora de conducir. E isto é o que pedimos dende este silencio doloroso. Nada máis e nada menos.

Esa vai ser a nosa loita.

Por último, queremos trasladarvos o agradecemento da familia de Irene Fernández Fernández polas mostras de cariño, apoio e solidariedade recibidas durante estes días.

(Proximamente colgaremos aquí unha pequena galería da concentración realizada con imaxes cedidas pola empresa editora de Directo Ames)

Concentración silenciosa.

Seidón. Asociación Veciñal do Milladoiro convoca a tódalas veciñas e veciños do Milladoiro a unha concentración silenciosa de solidariedade e apoio á familia de Irene Fernández Fernández.

Esta concentración vai ter lugar o mércores 12, ás 19.00 h, nas dúas beirarrúas da Avda. Rosalía Castro, a altura do Ximnasio Squash.

Esperamos poder contar coa vosa presenza neste acto que nace coa pretensión de solidarizarnos con esta familia veciña, e concienciar da inseguridade que supón a actual situación desta rúa que cruza O Milladoiro.

Aconteceu.

Onte chegamos ás nosas casas coa tristura dunha nova que nunca quixemos que acontecera: Unha veciña do Milladoiro, Irene Fernández Fernández, foi atropelada na Avd. de Rosalía Castro. A nova correu como a pólvora, pois dalgún xeito, o que acontecera, podía pasarnos a calquera de nós. Seguro que Irene, e a súa familia, non saíu do noso pensamento. Cada un, dende a súa fe, pregaba para que esta rapaza de seis anos saíra o mellor parada dun feito coma este. Pero de nada serviu. Hoxe a traxedia deu un paso máis: o que ninguén quería.

O que está a vivir esa familia! Que consolo queda ante esa dor infinita e desgarradora? Seguramente que poucos ou ningún. Aínda así, dende aquí, queremos expresar as nosas máis fondas condolencias á familia de Irene Fernández.

E que máis podemos facer? Parece ser que a fatalidade está na orixe deste suceso. Aínda así, a esa fatalidade inevitable, súmase un factor que multiplica o impacto ata levalo ao resultado que hoxe padecemos.

A Avd. de Rosalía Castro é unha rúa do Milladoiro; quizais a rúa principal. Pero esta rúa principal, resulta que é unha estrada nacional. Unha estrada que soporta un tráfico incesante: coches e máis coches, camións de todo calado invaden constante e incesantemente esta rúa que divide ao Milladoiro. Esta forzada convivencia non é doada, e, como podemos ver, incluso é tráxica. Que non acontezan máis sucesos, seguro que se debe ás habilidades que temos as persoas que aquí vivimos e a boa sorte que nos acompaña; pero que acontezan só se debe a unha cousa: que unha estrada nacional pase polo centro dun núcleo de poboación tan importante.

Dende sempre, os veciños e veciñas do Milladoiro sentimos que esta situación é insostible. As peticións feitas para poñer en pe as solucións a este problema están aí non dende agora, tras acontecer esta desgraza, senón dende sempre. A circunvalación e a reurbanización da Avd. de Rosalía Castro é unha petición xa sabida, xa coñecida, pero á que as administracións públicas seguen sen facer caso; e moitos nos tememos, que seguirán.

Pero alguén ten que dicir que xa basta! Xa non podemos máis. Agora que a dor nos atenaza pola irreparable e tráxica perda de Irene Fernández, é o momento de converter esta pena e esta rabia, e o momento de que saiamos á rúa para que isto non volva a suceder. Nolo debemos a nós, e tamén a ela, a ese ela que ten un nome, pero que podía ser o nome de calquera das persoas que aquí vivimos cercados polos riscos desta estrada.

Para iso, convocámosvos para o vindeiro mércores 12 de decembro a unha concentración que terá lugar ás 19.00 h no mesmo sitio que aconteceu esta desgraza.

Unha concentración que repetiremos semana a semana ata que esta ruleta rusa pase de ser unha estrada nacional a unha rúa máis do casco urbano do Milladoiro.

Esperámosvos!

Débedas históricas.

Seguro que xa o listes nos xornais: Presentáronse os orzamentos, cualificados de órdago polo noso alcalde, para o vindeiro ano. A cifra, para os que chegamos mal a fin de mes, e da que nos nubra a vista: 33.522.727 €. Agora só queda que os aproben e executen; pero en todo caso, o que salientaba o alcalde é que con estes orzamentos pagábase unha débeda histórica co Milladoiro. Si, veciños e veciñas, parece ser que o noso amado Milladoiro recibirá desta torta tan apetecible a cantidade de 7 millóns de euros para o vindeiro ano. Pero que non medren as envexas!, porque xa aclarou que pasado ese ano Milladoiro, volverán as augas ao seu leito e virá o 2009 para poñer as cousas no seu sitio en Bertamiráns. Hoxe por ti, mañá por min.

Claro que a débeda máis que histórica, e longa, moi longa. Tan longa como a chea de ladrillos construídos sen ter en conta, que despois, vano habitar xentes, persoas que coma ti que non só dormen no Milladoiro, senón que tamén viven; tan longa como eses servizos sanitarios que xa quedan pequenos para os que somos pacientes (de paciencia); tan longa, como a escaseza de parques para os nosos rapaces e rapazas; tan longa, como a parcheada situación da educación no Milladoiro (do IES aínda non se di nada, parece que os nosos fillos e fillas, cando medran, non teñen outro destino que emigrar a Santiago); tan longa como esas zonas verdes inexistentes ou deterioradas; tan longa coma a inexistencia de equipamentos para os nosos maiores; tan longa coma a deshumanización do urbanismo que soportamos; tan longa (AQUÍ IRÍA AQUELA DÉBEDA QUE VÓS CONSIDEREDES, E QUE VOS ANIMAMOS A POÑER NOS COMENTARIOS).

Señor alcalde, a débeda que o concello que vostede preside ten co Milladoiro ten tantos anos de existencia coma a constitución dos concellos democráticos. Así que mire vostede se ten que pagar! Claro que non só o Concello tería que pagar; non estaría de máis que todas as construtoras que se beneficiaron da cobiza que se lles permitiu, tiveran esa responsabilidade social tan en boga e pagaran pola desfeita realizada no Milladoiro. Claro que solicitar isto é crer nos Reis Magos; pero qué carallo, estamos preto do Nadal e en algo hai que crer!

Nós, particularmente, non cremos nos titulares. Si, xa sabemos que o que sae nos medios de comunicación ten visos sempre de ser verdade. Pero estamos nun tempo que falar non ten cancela; e por esta falta de valor, hoxe dise haches e mañá bes. Nós, por descridos, só cremos nos feitos. E dígolle que estamos desexando velos. Nada desexamos máis! Cómo non imos desexar ver a Travesía do Porto rematada? E Anxeriz, e Travesa! (e se seguemos así: tódalas rúas!) Pero non sei porque me dá por crer, que antes de ver todo isto feito, estará en pé o novo Centro Comercial do Milladoiro. Sabe por qué? Porque aquí os construtores son os que fan algo (e máis un complexo como este que só procura os nosos cartos).

Ao mellor acontece, e non pense que somos desagradecidos, que visto o que padecemos ano tras ano, xa nin as boas novas dannos moita esperanza. Quen sabe!

A min todo isto non deixa de lémbrame un diálogo moi famoso dos xeniais Irmáns Marx en Sopa de Ganso, e que caio na tentación de reproducir:

Margaret Dumont: Espero que siga os pasos do meu marido.
Groucho Marx: Que lles parece? Non levo aquí nin cinco minutos e xa se me está insinuando. Onde está?
Margaret Dumont: Esta morto... Eu mesma estiven con el ata o derradeiro momento.
Groucho Marx: Agora sei por qué pasou a mellor vida.
Margaret Dumont: Abraceino e biqueino.
Groucho Marx: Entendo: Foi asasinado. Quere casar comigo? Deixoulle algún carto? Conteste primeiro á segunda pregunta.
Margaret Dumont: Deixoume toda a súa fortuna.
Groucho Marx: É certo? Non ve o que quero dicirlle? Quéroa!

Pois nada:

Estamos desexando querer máis obras e servizos!!