Polo que estamos recollendo polas rúas, polos comentarios que aquí realizades e as cartas que escribides á nosa conta de correo (asociacion.milladoiro@gmail.com), parece ser que a constitución de Seidón. Asociación Veciñal do Milladoiro ven ser auga de maio. Ese xa era hora que resumirían todas estas intervencións fala da necesidade que moitos dos veciños e veciñas do Milladoiro sentiron ao longo destes anos no que O Milladoiro seguiu medrando á costas das xentes que aquí vivimos.
É bo saber e sentir ese recibimento; sobre todo cando estamos comezando e necesitamos esa palmada no ombro para eses primeiros pasos no que todo está no aire e toca poñerse a funcionar canto antes. Somos conscientes de que é moita a xente que nos está esperando; de igual xeito que nós esperamos a toda esa xente.
Tamén somos conscientes de que outras persoas, nesa espera, se dedican a observar, a ver de qué pe coxeamos, a calibrar as nosas forzas para ver qué pulsos podemos enfrontar; a ver o noso grao de madurez ata que chegue ese momento en que a froita estea rica e saborosa, e nese intre… entrar para destruír, agás claro está que sexa un instrumento válido para outros fins máis persoais ou políticos que pouco ou nada teñen que ver cos veciños e veciñas do Milladoiro.
Imos ilustrar isto cun feito que nos aconteceu hai un par de anos. Naquel intre, algún/ha de nós estabamos na Plataforma polo Instituto e demais Centros Educativos do Milladoiro. Naquela ocasión, tiñamos unha xuntanza no Parlamento de Galicia con representantes do Partido Popular para expoñerlles as nosas demandas. Antes de entrar, mentres esperábamos, estivemos falando co conserxe da oficina que, por esas cousas de que o mundo é un pano, era veciño do Milladoiro. Coa sabedoría daquel que botara máis olladas á vida que aos libros, dixo unha frase que nos deixou calados. Veu a dicir, máis ou menos, que dende que o Partido Popular non gobernaba Ames, xa non existían mobilizacións pese a que os problemas seguían sendo os mesmos.
Visto agora, non lle faltaba razón! Milladoiro é o que é dende hai moitos anos; pero resulta curioso (ou sospeitoso, non sei qué poñer), que unha vez instalado un goberno progresista no Concello, a mobilización dos veciños e veciñas do Milladoiro fose máis ben escasa, coincidindo como coincidimos máis ou menos todos, con esa observación feita polo conserxe do PP. Lémbranos esta situación aquel vello dito que afirmaba que contra Franco estabamos mellor. Nós, como asociación veciñal, só estamos mellor traballando a favor do Milladoiro, de toda a súa veciñanza e coa súa participación; se isto sitúanos a favor ou en contra do Goberno municipal é xa un tema que non nos preocupa. Non constituímos isto para agradar aos poderes públicos. Temos unha finalidade e unhas vías, e se sumando isto no diálogo que establezamos cos outros axentes presentes neste territorio non acadamos o que desexamos, teremos que enfrontarnos. E non se nos vai alterar o pulso por isto, porque non queremos crear inimigos, aínda que fagamos adversarios.
Antes de presentarvos a cada persoa que forma parte da directiva nun futuro artigo, cómpre realizar UN AVISO PARA NAVEGANTES, veñan estes de onde veñan: Xeralmente, cando queremos coñecer algo, intentamos clasificar ese feito, poñelo en relación a... para así ter unha comprensión máis certeira do feito ou da opinión en si. Así, unha asociación que, por definición e estatutariamente, sempre é independente, non tarda en ser vista por estes navegantes, máis expertos/as na confrontación e na disputa, no levaetrae que no traballo en equipo, coma un submarino do PP, unha caterva sociatas ou un avespeiro de nacionalistas…
Que podemos dicir? Que somos unha asociación de veciños, é dicir, xentes coma ti, co seu carácter, a súa vida, a súa ideoloxía, uns militando e outros non; pero, é máis: somos políticos! Cómpre aclarar que somos políticos porque cremos no poder transformador das accións, pero non porque pertenzamos á clase política. Ningún de nós ocupa cargo electo algún, ou mesmo eses tan cotizados de confianza. Somos currifichantes coma ti; igual de hipotecados que ti; igual de ilusionados que ti. Así que esta asociación de veciños defínese polo que somos: xentes que habitamos neste núcleo é que queremos o mellor para el. É por isto que aquí caben todas as persoas: as guapas e as feas; as gordas e as fracas; as brancas e as negras; as altas e as baixas; as heterosexuais e as homosexuais; as ateas e as relixiosas; as xitanas e as paias; as de toda a vida de aquí e as que chegaron onte de vai ti saber ónde; as de dereitas, as de centro e as de esquerdas; as que chegaron á terceira idade e as que aínda viven a primeira mocidade; as que teñen estudos e as que non tendo ningún título teñen toda a educación; as que están a traballar e as que sofren o azote do paro. Todas caben, a todas elas temos as portas abertas, porque a asociación son os seus asociados e asociadas, pero…
Cando hai un pero, mal asunto; pero imos darlle a volta a isto! Non caben: as persoas intransixentes, esas que entre a liña de saída e a meta non avalían o que está a suceder; as que non admiten segundas, terceiras ou cuartas opinións pois a única válida é a súa (por iso están tan encantados/as de coñecerse e sen eles/as o mundo iría ao carallo); as irrespectuosas (estas xentes xa non merecen explicación algunha); as acirrantes que só traballan a favor da discordia; ás que ven inimigos/as e non adversarios/as; as ríxidas que non se apean do burro aínda que os feitos xa digan que vai polo camiño errado; as intolerantes que so cren na súa liberdade e tratan de impoñela; as que están enfadadas co mundo e só falan a gritos; as pesimistas que non ven solucións e só crean problemas; as que pensan pero non falan e cando falan non calan nin pensan; as que non traballan para o triunfo pero están aí para sepultar todo coa frase da si xa o dicía eu…; ás que miran a un descoñecido como un estraño e non como un veciño/a; ás que ven o mal en tódalas partes e evitan relacións de confianza porque non podes esperar nada bo da xente…; as que temen ao poder, sexa este do tamaño que sexa, porque aínda conservan a esperanza de que lle paguen polos servizos prestados; as que pensan unha cousa, din outra, e fan outra totalmente contraria ao que pensan e din; as que teñen tanta experiencia en tantas batallas que non admite as achegas das persoas que acaban de entrar; ás que se cren imprescindibles e non teñen n.p.i de traballar en equipo e tratan este como se fose a súa servidumbre; ás que contan as vitorias por saír salvas e non polo conseguido para a comunidade; as que din que son fieis pero se esquecen de que tamén hai que ser leais; as que ven a diversidade e a diferenza como o maior risco e perigo...; as que piden que lles conten para contar; as que non fai falla que lles contes nada, pois teñen aí sempre disposta a súa malicia para fabular; as que son autoritarias e résganse as vestiduras cando son pillados en renuncio e non paran de xurar e perxurar que máis demócratas que eles/as, ninguén; as que menten porque non teñen verdade que contar (ou teñen moitas que ocultar); as que contan verdades segundo o público que as escoita; as que aceptan responsabilidades pero evitan compromisos e rematan por non facer nada; as ambiciosas que só teñen ambicións persoais sen preocuparlles nada máis
Todas estas persoas (e existirán máis, a malicia é moi fértil)… vaites, vaites! Que queren batallas? Que vaian a perdelas con Bush.
Nos queremos facer. E ti?
Esperámoste.
É bo saber e sentir ese recibimento; sobre todo cando estamos comezando e necesitamos esa palmada no ombro para eses primeiros pasos no que todo está no aire e toca poñerse a funcionar canto antes. Somos conscientes de que é moita a xente que nos está esperando; de igual xeito que nós esperamos a toda esa xente.
Tamén somos conscientes de que outras persoas, nesa espera, se dedican a observar, a ver de qué pe coxeamos, a calibrar as nosas forzas para ver qué pulsos podemos enfrontar; a ver o noso grao de madurez ata que chegue ese momento en que a froita estea rica e saborosa, e nese intre… entrar para destruír, agás claro está que sexa un instrumento válido para outros fins máis persoais ou políticos que pouco ou nada teñen que ver cos veciños e veciñas do Milladoiro.
Imos ilustrar isto cun feito que nos aconteceu hai un par de anos. Naquel intre, algún/ha de nós estabamos na Plataforma polo Instituto e demais Centros Educativos do Milladoiro. Naquela ocasión, tiñamos unha xuntanza no Parlamento de Galicia con representantes do Partido Popular para expoñerlles as nosas demandas. Antes de entrar, mentres esperábamos, estivemos falando co conserxe da oficina que, por esas cousas de que o mundo é un pano, era veciño do Milladoiro. Coa sabedoría daquel que botara máis olladas á vida que aos libros, dixo unha frase que nos deixou calados. Veu a dicir, máis ou menos, que dende que o Partido Popular non gobernaba Ames, xa non existían mobilizacións pese a que os problemas seguían sendo os mesmos.
Visto agora, non lle faltaba razón! Milladoiro é o que é dende hai moitos anos; pero resulta curioso (ou sospeitoso, non sei qué poñer), que unha vez instalado un goberno progresista no Concello, a mobilización dos veciños e veciñas do Milladoiro fose máis ben escasa, coincidindo como coincidimos máis ou menos todos, con esa observación feita polo conserxe do PP. Lémbranos esta situación aquel vello dito que afirmaba que contra Franco estabamos mellor. Nós, como asociación veciñal, só estamos mellor traballando a favor do Milladoiro, de toda a súa veciñanza e coa súa participación; se isto sitúanos a favor ou en contra do Goberno municipal é xa un tema que non nos preocupa. Non constituímos isto para agradar aos poderes públicos. Temos unha finalidade e unhas vías, e se sumando isto no diálogo que establezamos cos outros axentes presentes neste territorio non acadamos o que desexamos, teremos que enfrontarnos. E non se nos vai alterar o pulso por isto, porque non queremos crear inimigos, aínda que fagamos adversarios.
Antes de presentarvos a cada persoa que forma parte da directiva nun futuro artigo, cómpre realizar UN AVISO PARA NAVEGANTES, veñan estes de onde veñan: Xeralmente, cando queremos coñecer algo, intentamos clasificar ese feito, poñelo en relación a... para así ter unha comprensión máis certeira do feito ou da opinión en si. Así, unha asociación que, por definición e estatutariamente, sempre é independente, non tarda en ser vista por estes navegantes, máis expertos/as na confrontación e na disputa, no levaetrae que no traballo en equipo, coma un submarino do PP, unha caterva sociatas ou un avespeiro de nacionalistas…
Que podemos dicir? Que somos unha asociación de veciños, é dicir, xentes coma ti, co seu carácter, a súa vida, a súa ideoloxía, uns militando e outros non; pero, é máis: somos políticos! Cómpre aclarar que somos políticos porque cremos no poder transformador das accións, pero non porque pertenzamos á clase política. Ningún de nós ocupa cargo electo algún, ou mesmo eses tan cotizados de confianza. Somos currifichantes coma ti; igual de hipotecados que ti; igual de ilusionados que ti. Así que esta asociación de veciños defínese polo que somos: xentes que habitamos neste núcleo é que queremos o mellor para el. É por isto que aquí caben todas as persoas: as guapas e as feas; as gordas e as fracas; as brancas e as negras; as altas e as baixas; as heterosexuais e as homosexuais; as ateas e as relixiosas; as xitanas e as paias; as de toda a vida de aquí e as que chegaron onte de vai ti saber ónde; as de dereitas, as de centro e as de esquerdas; as que chegaron á terceira idade e as que aínda viven a primeira mocidade; as que teñen estudos e as que non tendo ningún título teñen toda a educación; as que están a traballar e as que sofren o azote do paro. Todas caben, a todas elas temos as portas abertas, porque a asociación son os seus asociados e asociadas, pero…
Cando hai un pero, mal asunto; pero imos darlle a volta a isto! Non caben: as persoas intransixentes, esas que entre a liña de saída e a meta non avalían o que está a suceder; as que non admiten segundas, terceiras ou cuartas opinións pois a única válida é a súa (por iso están tan encantados/as de coñecerse e sen eles/as o mundo iría ao carallo); as irrespectuosas (estas xentes xa non merecen explicación algunha); as acirrantes que só traballan a favor da discordia; ás que ven inimigos/as e non adversarios/as; as ríxidas que non se apean do burro aínda que os feitos xa digan que vai polo camiño errado; as intolerantes que so cren na súa liberdade e tratan de impoñela; as que están enfadadas co mundo e só falan a gritos; as pesimistas que non ven solucións e só crean problemas; as que pensan pero non falan e cando falan non calan nin pensan; as que non traballan para o triunfo pero están aí para sepultar todo coa frase da si xa o dicía eu…; ás que miran a un descoñecido como un estraño e non como un veciño/a; ás que ven o mal en tódalas partes e evitan relacións de confianza porque non podes esperar nada bo da xente…; as que temen ao poder, sexa este do tamaño que sexa, porque aínda conservan a esperanza de que lle paguen polos servizos prestados; as que pensan unha cousa, din outra, e fan outra totalmente contraria ao que pensan e din; as que teñen tanta experiencia en tantas batallas que non admite as achegas das persoas que acaban de entrar; ás que se cren imprescindibles e non teñen n.p.i de traballar en equipo e tratan este como se fose a súa servidumbre; ás que contan as vitorias por saír salvas e non polo conseguido para a comunidade; as que din que son fieis pero se esquecen de que tamén hai que ser leais; as que ven a diversidade e a diferenza como o maior risco e perigo...; as que piden que lles conten para contar; as que non fai falla que lles contes nada, pois teñen aí sempre disposta a súa malicia para fabular; as que son autoritarias e résganse as vestiduras cando son pillados en renuncio e non paran de xurar e perxurar que máis demócratas que eles/as, ninguén; as que menten porque non teñen verdade que contar (ou teñen moitas que ocultar); as que contan verdades segundo o público que as escoita; as que aceptan responsabilidades pero evitan compromisos e rematan por non facer nada; as ambiciosas que só teñen ambicións persoais sen preocuparlles nada máis
Todas estas persoas (e existirán máis, a malicia é moi fértil)… vaites, vaites! Que queren batallas? Que vaian a perdelas con Bush.
Nos queremos facer. E ti?
Esperámoste.
1 comentario:
Menuda declaracion!
Publicar un comentario