Se un baixa polas rúas do Milladoiro, pode preguntarse de ónde carallo xurdiu esa etiqueta de cidade dormitorio que aínda segue a servir como desculpa do que merecemos pero aínda non temos. Total: Somos unha cidade dormitorio! Para que imos a ter servizos e espazos se o noso deambular natural lévanos á obrigada migración cara Santiago. Aí atoparemos de todo: parques que anhelas pasear, instalacións cívicas, bos servizos sanitarios, educativos.
O certo é que non é doado medrar ao carón dun xigante. E iso é o que acontece no Milladoiro. Trala desfeita dos construtores que atoparon aquí a súa terra prometida (nós, tan só unha hipoteca a trinta anos que non para de subir), toca buscar o paraíso, e para iso tomas o bus ou o coche e en cinco minutos , listo! (iso: nos anuncios do xornal. Non hai que te libre dos 15 ou 20 minutos): xa tes o que queres ter.
Relín, non hai moito, a edición conmemorativa de Cien años de soledad. Nesta atraínte e asombrosa novela, hai unha pasaxe que me lembra moito ao que aquí estamos vivindo. É cando a poboación de Macondo, ata ese momento un poboado de casas de cañabrava, érguese cada día sorprendida de non coñecer a súa vila que sucumbe ante o azote do progreso. A min, pásame outro tanto. Vou polas rúas, e como tarde un pouco en pasar, ergueuse un edificio, están poñendo os cimentos do próximo, abren un negocio… En total, que non paras de ver como isto medra e medra, máis alá da túa capacidade de asombro, porque aínda estás nesa paisaxe na que O Milladoiro non ía máis alá da Avda. Rosalía Castro, con edificios amontoados e rúas tortuosas.
E isto mudou; non tanto, pero mudou. Seguemos a ter unha morea de edificios e os que aínda virán, as beirarrúas xa non son tan tortuosas; pero pouco máis... Polo demais, todo segue máis ou menos igual.
Para comprobalo, propóñovos un reto: pasear polo Milladoiro. Sí, xa sei que non é un exercicio moi pracenteiro: todo costas, rúas ateigadas de xente, coches que zumban por chegar antes, sucidade que tarda en limparse, etc. Pero poñamos os pes sobre a terra. Saiamos ás rúas!
O primeiro que te decatas nese paseo é que a xente do Milladoiro, quere vivir aquí; non sei se pola penitencia que queda cando asinas a hipoteca, pero todas e todos temos máis ou menos claro que aquí é onde queremos poñer o noso futuro. Así saímos ás rúas a mercar, a tropezarte con alguén que hai tempo que non ves, pero que saúdas con alegría por iso de compartir o sino de exiliado de Santiago, que é o que a maioría de nós nos trouxo aquí, ou por calquera outra historia que o pon no bando das amizades. Todo isto, ao carón dun tráfico espantoso que dá caracter a nosa poboación polos riscos que corre cando cruza esta vila dividida. Despois desa trasfega, toca buscar a calma. Pero onde?
A resposta é difícil. Decatádevos, que o paseo é polo Milladoiro, que non podemos ir a Bonaval para repousar, ou cara á Alameda para darlle pan ás pombas. As regras do xogo é que non podemos saír do Milladoiro. Sí. Non hai moito onde pisar, e sobran os dedos de unha man para contar os espazos onde podemos gozar da tranquilidade de pasar un bo rato todas e todos xuntos, en comunidade; a maiores, teríamos que sumar eses espazos verdes que teñen só unha función decorativa, para darlle algo de cor a tanto cemento, pero que fóra dese uso non podes nin pisar a herba. Iso é o que temos. O que teremos? Aínda está por vir. En todo caso, pásmanos que na exposición sobre O Milladoiro que se nos aveciña, aparezan dúas maquetas de edificios (un privado e outro comercial) que non teñen ningún uso público.
É que esta carencia de espazos, trasladase tamén ás instalacións cívicas. Os equipamentos son os que son, e custa, fóra da programación que o Concello ten sobre eses locais, asentar calquera proposta realizada dende a cidadanía ou o seu tecido asociativo.
De aí, que Seidón. Asociación Veciñal do Milladoiro anunciará xa a súa pretensión de que o primeiro paso que ía dar era reclamar un espazo de titularidade pública, pero xestión privada, para as entidades asociativas activas presentes nesta poboación. A idea, é montar un hotel de entidades, con despachos, aulas, biblioteca, sala de xuntas, etc. na que todo este tecido, cheo de ilusións pero carente de recursos, atope un espazo no que consolidarse e poder atender a súa misión asociativa. Cremos que esta reivindicación é fundamental para fomentar a participación e crear unha comunidade que se identifique con este lugar, onde pode ser que non ore moito, pero labora a cotío.
Para iso, a directiva contactou con tódalas candidaturas que se presentan neste concello. O propósito non é outro que acadar a promesa de que se constrúa este espazo vital para as veciñas e veciños do Milladoiro dentro dos moitos locais que existen. A vindeira semana comezaremos as xuntanzas coas candidaturas, das que vos daremos conta neste blog, e esperamos que esta idea teña un bo recibimento. Sabemos que non é doado. Calquera administración, sexa do signo que sexa, ten certa desconfianza ante os espazos que non pode controlar; igual que as asociacións, ou a iniciativa privada, ten desconfianza de calquera movemento que faga a Administración Pública. Son xeitos de obrar. Anos e anos de cada un ir polo seu lado coa súa cultura, o seu modo de facer, en torno á construción da sociedade. Quizais sexa o momento de ir cara a outro modelo. Un modelo mixto, no que convivir e dialogar de ti a ti, e estimamos que o Hotel de Entidades é un bo espazo para intentalo.
E para rematar, quédome con Séneca, o filósofo cordobés que hai máis de 2.000 anos dixo unha máxima que aínda temos que conquistar: Xa que vivimos, vivamos dignamente.
O certo é que non é doado medrar ao carón dun xigante. E iso é o que acontece no Milladoiro. Trala desfeita dos construtores que atoparon aquí a súa terra prometida (nós, tan só unha hipoteca a trinta anos que non para de subir), toca buscar o paraíso, e para iso tomas o bus ou o coche e en cinco minutos , listo! (iso: nos anuncios do xornal. Non hai que te libre dos 15 ou 20 minutos): xa tes o que queres ter.
Relín, non hai moito, a edición conmemorativa de Cien años de soledad. Nesta atraínte e asombrosa novela, hai unha pasaxe que me lembra moito ao que aquí estamos vivindo. É cando a poboación de Macondo, ata ese momento un poboado de casas de cañabrava, érguese cada día sorprendida de non coñecer a súa vila que sucumbe ante o azote do progreso. A min, pásame outro tanto. Vou polas rúas, e como tarde un pouco en pasar, ergueuse un edificio, están poñendo os cimentos do próximo, abren un negocio… En total, que non paras de ver como isto medra e medra, máis alá da túa capacidade de asombro, porque aínda estás nesa paisaxe na que O Milladoiro non ía máis alá da Avda. Rosalía Castro, con edificios amontoados e rúas tortuosas.
E isto mudou; non tanto, pero mudou. Seguemos a ter unha morea de edificios e os que aínda virán, as beirarrúas xa non son tan tortuosas; pero pouco máis... Polo demais, todo segue máis ou menos igual.
Para comprobalo, propóñovos un reto: pasear polo Milladoiro. Sí, xa sei que non é un exercicio moi pracenteiro: todo costas, rúas ateigadas de xente, coches que zumban por chegar antes, sucidade que tarda en limparse, etc. Pero poñamos os pes sobre a terra. Saiamos ás rúas!
O primeiro que te decatas nese paseo é que a xente do Milladoiro, quere vivir aquí; non sei se pola penitencia que queda cando asinas a hipoteca, pero todas e todos temos máis ou menos claro que aquí é onde queremos poñer o noso futuro. Así saímos ás rúas a mercar, a tropezarte con alguén que hai tempo que non ves, pero que saúdas con alegría por iso de compartir o sino de exiliado de Santiago, que é o que a maioría de nós nos trouxo aquí, ou por calquera outra historia que o pon no bando das amizades. Todo isto, ao carón dun tráfico espantoso que dá caracter a nosa poboación polos riscos que corre cando cruza esta vila dividida. Despois desa trasfega, toca buscar a calma. Pero onde?
A resposta é difícil. Decatádevos, que o paseo é polo Milladoiro, que non podemos ir a Bonaval para repousar, ou cara á Alameda para darlle pan ás pombas. As regras do xogo é que non podemos saír do Milladoiro. Sí. Non hai moito onde pisar, e sobran os dedos de unha man para contar os espazos onde podemos gozar da tranquilidade de pasar un bo rato todas e todos xuntos, en comunidade; a maiores, teríamos que sumar eses espazos verdes que teñen só unha función decorativa, para darlle algo de cor a tanto cemento, pero que fóra dese uso non podes nin pisar a herba. Iso é o que temos. O que teremos? Aínda está por vir. En todo caso, pásmanos que na exposición sobre O Milladoiro que se nos aveciña, aparezan dúas maquetas de edificios (un privado e outro comercial) que non teñen ningún uso público.
É que esta carencia de espazos, trasladase tamén ás instalacións cívicas. Os equipamentos son os que son, e custa, fóra da programación que o Concello ten sobre eses locais, asentar calquera proposta realizada dende a cidadanía ou o seu tecido asociativo.
De aí, que Seidón. Asociación Veciñal do Milladoiro anunciará xa a súa pretensión de que o primeiro paso que ía dar era reclamar un espazo de titularidade pública, pero xestión privada, para as entidades asociativas activas presentes nesta poboación. A idea, é montar un hotel de entidades, con despachos, aulas, biblioteca, sala de xuntas, etc. na que todo este tecido, cheo de ilusións pero carente de recursos, atope un espazo no que consolidarse e poder atender a súa misión asociativa. Cremos que esta reivindicación é fundamental para fomentar a participación e crear unha comunidade que se identifique con este lugar, onde pode ser que non ore moito, pero labora a cotío.
Para iso, a directiva contactou con tódalas candidaturas que se presentan neste concello. O propósito non é outro que acadar a promesa de que se constrúa este espazo vital para as veciñas e veciños do Milladoiro dentro dos moitos locais que existen. A vindeira semana comezaremos as xuntanzas coas candidaturas, das que vos daremos conta neste blog, e esperamos que esta idea teña un bo recibimento. Sabemos que non é doado. Calquera administración, sexa do signo que sexa, ten certa desconfianza ante os espazos que non pode controlar; igual que as asociacións, ou a iniciativa privada, ten desconfianza de calquera movemento que faga a Administración Pública. Son xeitos de obrar. Anos e anos de cada un ir polo seu lado coa súa cultura, o seu modo de facer, en torno á construción da sociedade. Quizais sexa o momento de ir cara a outro modelo. Un modelo mixto, no que convivir e dialogar de ti a ti, e estimamos que o Hotel de Entidades é un bo espazo para intentalo.
E para rematar, quédome con Séneca, o filósofo cordobés que hai máis de 2.000 anos dixo unha máxima que aínda temos que conquistar: Xa que vivimos, vivamos dignamente.
Pois veña...
No hay comentarios:
Publicar un comentario